نسخه امسال شهرآورد تهران در حالی به نمایش عموم در می‌آید که هر دو تیم نیاز مبرمی به پیروزی در این بازی دارند. پرسپولیسی که فصول درخشان و قابل دفاعی را پشت سرنگذشته و برآیند اتفاقات گذشته، امسال هم گلویش را می‌فشرد، به خوبی می‌داند که باخت در این بازی می‌تواند به معنای تعویض مجدد سرمربی‌اش باشد و این یعنی بروز بحرانی تازه! درخشان که به خوبی به این واقعیت آگاه است، حتی از تنبیه ستاره‌های طغیانگر تیمش هم چشم پوشید تا مجبور نباشد دیدار سرنوشت را با دستان خالی مقابل حریف دیرینه برگزار کند. پیروزی در این بازی به معنای بقای او تا پایان فصل است و این منتهای آرزوی حمید درخشان محسوب می‌شود! سرخابی‌ها با ترکیب کاملی پای به شهرآورد می‌گذارند و با انگیزه بالایشان فقط به برد می‌اندیشند اما...
اما در آن سوی میدان هم تیم دست و پا بسته‌ای وجود ندارد که برای باختن به میدان آمده باشد. امیر
قلعه‌نویی هم می‌داند که مرهم ناکامی‌های سریالی چند وقت اخیر، پیروزی در شهرآورد است و بدون امتیازات این بازی روزهای بسیار سخت و وحشتناکی در انتظارش خواهد بود. قلعه نویی که در فصل جاری تمام تاکتیک‌های تیمی‌اش را روی کاکل جاسم کرار عراقی استوار کرده بود حالا و در حساسترین بازی نیم فصل اول نمی‌تواند از این هافبک بازی‌ساز و تهاجمی بهره‌برداری کند و این بزرگ‌ترین کابوس وی در این بازی است. استقلالی‌ها هم به اندازه سرخ‌ها به ۳ امتیاز این بازی احتیاج دارند و گرنه برای مدتی از کورس عقب می‌افتند. البته تیم و سرمربی آبی‌ها به اندازه حریف دیرینه بر لبه تیغ قرار ندارد و حتی در صورت شکست هم اتفاق خاصی برایش رخ نخواهد داد اما کیست که نداند باخت در شهرآورد به اندازه تمام باخت‌ها و ناکامی‌های فصل دردناک است؟! آیا انگیزه و نیاز فراوان دو تیم به زیبا‌تر شدن این بازی کمک خواهد کرد؟ یا باز هم باید در انتظار یک ۹۰ دقیقه سرد و کسل کننده باشیم که مساوی به پایان می‌رسد؟ البته با چاشنی اعصاب خرابی هواداران! هر اتفاق و نتیجه فوتبالی که در این شهرآورد رخ بدهد، مهم حفظ و پاسداشت اخلاقیات است. خدا نکند که یکشنبه آینده اخلاق فدای فوتبال شود که آن وقت همه ما بسیار متضرر شده‌ایم!؟
