عقبگرد ژیمناستیک؛ شرایط کنونی مطلوب نیست
درویش‌زاده تحصیلات دانشگاهی نداشت، جایی هم مدیریت نکرده بود؛ اما با زیر و بم ژیمناستیک آشنا بود به همین دلیل انتظار می‌رفت با به‌کارگیری مشاورین توانمند و درک موقعیت خطیری که برعهده وی گذاشته شده روند رشد ژیمناستیک را سرعت بیشتری ببخشد آرزویی که طی بیش از 5 سال هرگز محقق نشد! او نه‌تنها وعده‌هایی که داده بود را به بوته فراموشی سپرد؛ بلکه در گذر زمان تبدیل به مدیر هزینه‌ای شد که همواره چشم به هیچ‌کسی هم از ایشان نپرسید اگر چنین بود می‌بایست ورزشکارانی که مدت‌ها در اردوی تیم ملی حضور داشته و زیر نظر فدراسیون تمرین می‌کردند به مدال می‌رسیدند، نه یک جوان بوشهری که تا کوتاه زمانی قبل از آن حتی اسم او را هم نمی‌دانستید! منکر زحمات مربیان تیم ملی نیستیم اما انصافا آنها نیز می‌دانند که مدال جامعی دسترنج زحمات شخصی در استان بوشهر بود؛ اما فدراسیون آن را مصادره به مطلوب کرد. مصاحبه‌های جامعی گویای همه چیز است!
بنای معیوبی که بر جای مانده!
فدراسیون ژیمناستیک تحت نظر درویش‌زاده هرگز نتوانست طی بیش از پنج سال ساختار درستی برای این مجموعه تعریف کند به همین دلیل وی اگر چه موقتا پس از پایان دوره از فدراسیون رفته؛ اما ویرانه‌ای را بر جای گذاشته که رئیس آینده فدراسیون هرکس که باشد حتی بهرام افشارزاده، نخواهد توانست این بنای معیوب را ترمیم کند مگر اینکه طرحی نو در افکنده شود. از میان ترکیب تیم ملی به جهت نبود بودجه امکانات، نبود وسایل استاندارد تمرینی، نبود پشتوانه نوجوانان و جوانان، بی‌انگیزگی مربیان، بدعی قابل توجه بر جای مانده فدراسیون، انهدام مسابقات لیگ و کشوری، بی‌انگیزگی هیئت‌های استانی، ایجاد اختلاف با آموزش و پرورش تضعیف موقعیت بین‌المللی، ناتوانی در برگزاری مسابقات بین‌المللی در ایران و ضعف در اعزام تیم به مسابقات برون‌مرزی، کوتاهی در پرداخت حقوق پرسنل و... میراثی است که باز سوی درویش‌زاده بر جای مانده است. در یک کلام آوردن وی به فدراسیون کلاه گشادی بود که بر سر این رشته پایه و مادر رفت.
پول وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک دوخته بود تا با حداقل‌هایی که دریافت می‌کند چرخ‌های فرسوده ژیمناستیک را به حرکت درآورد. افتخار می‌کرد به اینکه صبح زود سر کار حاضر می‌شود و بعد از ظهر کارمندان را راه می‌اندازد. وی طی مدت دوران سرپرستی و ریاست خود هرگز دنبال کسب منابع مالی از فدراسیون خارج نشد در نتیجه هیچ‌گاه نتوانست حتی یک دست کامل وسایل ژیمناستیک برای تنها سالن تمرین ملی پوشان فراهم کند چه برسد به اینکه لوازمی را به هیئت‌های استانی ارسال کند. مسابقات لیگ باشگاهی به کلی تعطیل شد. رقابت‌های کشوری رده‌های سنی مختلف از میان رفت.
کرسی آسیایی از دست رفت در مدیریت فدراسیون و اداره امور خدشه ایجاد ایجاد شد، شیرازه تیم‌های ملی به کلی از هم پاشید، پشتوانه‌سازی هرگز صورت نگرفت. مخالفین و منتقدین اجازه اظهارنظر و نقد پیدا نکردند. هیئت‌های استانی دچار روزمرگی و بی‌انگیزه شدند و متأسفانه مسئولین وقت سازمان تربیت بدنی و وزارت وزرش نیز هرگز فرصت نیافتند، نخواستند یا بر اثر اطلاعات غلطی که خودی‌ها به ایشان دادند متوجه این فاجعه در عرصه یکی از رشته‌های پایه و مادر نشدند!!
تک مدالی که مصادره نشد!
با قاطعیت می‌توان ادعا کرد که فدراسیون ژیمناستیک هیچ نقشی در کسب تک مدال وسیله خرک حلقه عبدالله جامعی در مسابقات آسیایی هیروشیمای ژاپن نداشت. اصلا این ژیمناست خود ساخته بوشهری هیچ گاه عضو تیم ملی نبود و در آخرین مرحله به درخواست هیئت استان و تقبل هزینه توسط آنان اجازه یافت در جمع اردونشینان حضور پیدا کند. حتی در روزهای آخر قرار نبود او در ترکیب تیم قرار بگیرد؛ اما سال‌ها زحمت جامعی در استان خود و تمرین تنها در یک وسیله حرکت حلقه او را به اندازه‌ای توانمند کرده بود که توانست در یک شرایط خاص اولین مدال تک وسیله ژیمناستیک را به دست آورد. اینجا بود که بلافاصله رئیس فدراسیون همه جا اعلام کرد که این مدال حاصل تلاش ما بوده است!
