به گواه همگان و حتی آنهایی که نگاهی خیلی شخصی به حوزه ورزش هم ندارند تیم فوتبال امید کشورمان ناکام‌ترین رشته ورزشی ایران در المپیک آسیایی «اینچئون» بود. شاید قبل از شروع این مسابقات بدبین‌ترین افراد هم فکر نمی‌کردند ما از صعود از گروه خود باز بمانیم چه رسد به آنکه از ویتنام چهار گل بخوریم و برابر قرقیزستان ناکام بمانیم!
هنوز از شوک ناکامی بزرگ تیم امید در بازیهای آسیایی به درستی خارج نشده بودیم که تیم ملی جوانان هم به تایلند و یمن باخت و در همان مرحله اول مسابقات قهرمانی آسیا حذف شد و به دور دوم هم نرسید!
تیم «علی دوستی مهر» که حدوداً ۲۰ ماه در اردوی تدارکاتی بود و نزدیک به ۳۲ بازی تدارکاتی با تیم‌های خارجی برگزار کرد چنان زمین خورد که تصورش در مخیله هیچ کس نمی‌گنجید. تیمی که حتی «مهدی مهدوی‌کیا» ی محبوب و دوست داشتنی را هم به عنوان مدیر فنی بالای سر خود می‌دید اما ناکام ماند تا خیلی‌ها از آینده فوتبال ایران احساس خطر کنند و بیمناک شوند.
فوتبالی که در برزخ به سر می‌برد و در شرایط کنونی دو راه پیش روی وزارت ورزش و جوانان است: اول اینکه همچنان بی‌تفاوت باشد و از ترس تعلیق و این حرف‌ها به استقلال! فدراسیون ناکام فوتبال احترام بگذارد و این وضعیت ادامه پیدا کند تا فوتبال ایران به نابودی کامل کشیده شود!
دوم آنکه وزارت ورزش و جوانان و شخص دکتر «محمود گودرزی» به فدراسیون فوتبال ورود کرده و ساختمان سئول را از پایه و اساس اصلاح کند. در واقع وظیفه وزارت ورزش و جوانان است که هر چه زود‌تر با نگاهی دلسوزانه‌تر این رشته پرمخاطب را نجات بدهند.
این‌ها را گفتیم تا به این نکته برسیم که دخالت به منظور اصلاح و بهبود امور بد نیست. طبیعی است در زمانی که سوء مدیریت بیداد کند و آبروی ورزش یک مملکت در خطر باشد باید هم بالا دستی‌ها نسبت به اصلاح امور اهتمام ورزند و حتی دخالت کنند. بی‌تعارف کم نیستند در ورزش این مملکت مدیرانی متخصص، کارکشته و فرهیخته که می‌توانند به راحتی و با مدیریت اصولی فدراسیون فوتبال را برگردانند و این قدر خرابی و ناکامی به بار نیاورند. به اعتقاد ما مسئولیت اصلی و وظیفه بزرگ بر عهده متولیان ورزش و وزیر ورزش و جوانان است که نگرانی به جای همه دوستداران فوتبال را با تصمیمی منطقی مرتفع کند. البته امیدواریم!
