فردوس عادلی‌پور
پرسپولیس سیاسی نمی‌خوایم نمی‌خوایم
بی‌برو برگرد، مهم‌ترین و جذاب‌ترین و هیجان انگیز‌ترین و خشن‌ترین و دراماتیک‌ترین و حرفه‌ای‌ترین و پرحرف‌ترین و جناحی‌ترین و سیاسی تربن خبر هفته گذشته جابجایی مدیران و سرمربیان پرسپولیس بود. در اینجا فقط بسنده می‌کنیم به تیتر‌های روزنامه ورزشی دولت: انقلاب سیاسی در پرسپولیس، دایی با گریه رفت! دایی: درخشان اگر مربی بود، شاهین و داماش را درست می‌کرد! درخشان: آدم آورده‌اند که تشویقشان کنند! محمد دایی: پیشکسوت‌ها پرسپولیس را کوبیدند! مایلی کهن: دایی قهرمان مالی است، نه ملی! و در نهایت نظر کار‌شناسی ما: شما هر چیزی هم می‌شنوی باور نکن!
جوانگرایی جواب داد، نداد؟!
کشتی آزاد هم که با یک سری جوون تو مسابقات جهانی حاضر شده بود، درست که نتونست مقام گذشته رو تکرار کنه اما شما دقت کن که چند تا مدال گرفتیم؟! سه تا نقره و دو تا برنز! یعنی بیش از نصف بچه ها روی سکو رفتند. یعنی بدون طلا نایب قهرمان دنیا شدیم. یعنی بعد از روسیه! حالا دیگه همه به رسول خادم اعتماد کردند و کارش رو قبول دارن، چون اهل جوانگرایی است و بس! آن هم جوانگرایی منطقی، عاقلانه و تدریجی نه ناگهانی و غیر عقلایی! به هرحال همین جا به همشون یه خدا قوت می‌گیم تا برای مسابقات آینده انرژی بگیرند.
اما این کجا و آن کجا
نمی‌دونم چه سری هست که افراد برای بازی جلوی تیم یا مربی سابقشون لحظه شماری می‌کنن و وقتی بهش می‌رسن، هم کلی غیرت به خرج می‌دن؟ دلیلش فقط نمی‌تونه این باشه که می‌خوان به طرف ثابت کنن که ما یه چیز دیگه شدیم! به هرحال دلیل هرچه که هست، برای ماآمد داشت که والیبالیست‌هامون که گل کاشتند، جلوی آرژانتین با مربیگری ولاسکو یه جور دیگه‌ای اومدن تو می‌دون و کل امتیاز بازی رو تو سه گیم اول به دست آوردن. انصافا ولاسکو هم به نظر نمی‌اومد تا حالا تو هیچ بازی این همه سر بازیکنانش داد زده باشه! ولی کیف کردیم. خیلی بیشتر از حماسه باخت یک بر صفر فوتبالی‌ها به آرژانتین!
