این اتفاق بر خلاف تمام پیش‌داوری‌ها و ذهنیاتی که در باره روابط فدراسیون فوتبال و مربی پرطمطراقش وجود داشت، رخ داد و حالا فوتبال دوستان ایرانی با نگرانی از یکدیگر می‌پرسند که آیا کارلوس کی روش به کشور باز خواهد گشت یا خیر؟
کی روش در حالی ایران را ترک کرده و بازگشتنش در هاله‌ای از ابهام است که همه ما می‌دانیم اغلب خواسته‌ها و توقعات وی به هیچ وجه غیرمنطقی و عجیب و غریب نیست. اگر سرمربی تیمی که موفق شده خودش را به عنوان تیم اول یکی از گروه‌های آسیایی به برزیل برساند، توقع کندکه برای تیمش بازیهای تدارکاتی گذاشته بشود، به هیچ وجه نمی‌توان وی را پرتوقع نامید.
تیم ملی در حالی شاهد تعطیل شدن فعالیتهای خود است که می‌بینیم سایر تیم‌های راه یافته به برزیل به شدت در حال تدارک دیدن خود هستند و در این راستا با تیم‌های معتبرتر از خودشان دیدار می‌کنند.
البته ناگفته پیداست که بخشی از خواسته‌های کی روش چندان هم منطقی نیستند. مثلاً این توقع که فوتبال ایران لیگ حرفه‌ای خودش را تعطیل کند تا سرمربی تیم ملی بتواند برای مدتی طولانی بازیکنانش را در اختیار داشته باشد.
نه تنها در فوتبال ماکه در هیچ یک از کشورهای صاحب فوتبال حرفه‌ای امکان‌پذیر نیست ولابد خود
کی‌روش هم این واقعیت را بهتر از ما می‌داندکه خود در آن فضا بزرگ شده و کار کرده است!
به هر حال، فوتبال ایران برای حضوری مقتدرتر در جام جهانی باید شرایط استاندارد کاری را برای کی روش فراهم کند. این اصلاً خوب نیست که یک خارجی دلسوزتر از ما ایرانیان باشد و بیشتر از ما برای تیم ملی و موفقیتش در برزیل حرص و جوش بخورد. اما فراهم آوردن شرایط استاندارد کاری به معنای مطیع بودن
کی‌روش نیست.
فدراسیون فوتبال می‌تواند به حداقل خواسته‌های کی روش رسیدگی و عمل کند. چون تیم ملی مسابقات مقدماتی جام ملت‌های آسیا و رقابتهای جام جهانی را در پیش دارد.
البته باید مقابل خواسته‌های نادرست کی روش ایستادگی کرد. فراموش نکنیم که او در اختیار و حقوق‌بگیر ماست و این ما هستیم که باید برای او تکلیف تعیین کنیم!
سه ماه را از دست دادیم و تا آغاز جام جهانی 9 ماه دیگر زمان دارم. این فرصت باقی مانده را از دست ندهیم. از همین امروز به فکر خرداد 1393 باشیم، فردا خیلی دیر است.
