فردوس عادلی پور- و دوباره می گوییم که در این فوتبال پاک هرچیز از هرکس بشنویم، تعجب نمی کنیم. البته باور هم نمی کنیم. چون چیزی که این روزها داغ داغ است بازار تهمت است و افترا. بازار محکومیت متهمین است قبل از برگزاری دادگاه. حالا ما خیلی نگرانیم.
نگرانیم از این که وقتی کمیسیون اصل نود و قوه قضائیه بیایند وسط، اسم خیلی های دیگر هم بیاید وسط. حتی خیلی خیلی گنده تر از اینها! ولی دعا می کنیم که این بار دیگه حساب کتاب گنده و کوچیک افراد رو نکنند و به قولشون وفا کنند. فعلا که همه می گویند اخباری دارند که اگر بگویند زمین دهان باز می کند. بقیه هم می گویند کی بود کی بود من نبودم!
یک تصویر تاریخی
استقلال به حریف سر تا پا مسلح کره ای خود می بازد. استقلال خوب بازی کرده است و تماشاگرانش از بازی لذت برده اند.
مکتب «عیبی یوخ» ( به قول گزارشگر تبریز) به تهران هم نفوذ کرده و تماشاگران بعد از بازی یک صدا فریاد می زنند:« بچه ها مچکریم» مدت ها بود که دلمان لک زده بود که یک تیم ایرانی حتی اگر می بازد از جان مایه بگذارند و بعد از بازی غش کنند.(البته نه از آن غش ها که علی دایی می گوید)
این اتفاق را استقلال رقم زد و تماشاگران هم فهمیدند. این بود که آن صحنه تاریخی رقم خورد.
بروز استعدادهای یک فوتبالیست سابق
پژمان! این روزها در شبکه سه سیما مشغول خودزنی است. هر چقدر هم که ایراد بگیرید که بی سر وصدا جای نقد سریال نیست، اما چون پژمان جمشیدی ستاره! سریال است، پس ما هم می توانیم.
داستان سریال هر قدر هم ساختگی باشد، نماهایی از واقعیت را هم دارد و پژمان در این سریال به شدت خودش را میزند.
البته گاهی خودزنی جواب می دهد و آن ها که ورزشگاه بودند می گویند که حتی استقلالی ها در بازی تیمشان با اف سی سئول هم پژمان را به خاطر این سریال تحویل گرفته اند.
ولی از حق نگذریم هر چقدر در فوتبال حقش را خوردند، در بازیگری خوب به حقش رسیده. چه فرقی می کند، مهم شهرت است.