با پیروزی هوگو چاوز در انتخابات ریاست جمهوری روز یکشنبه شانزدهم مهر ماه، به نظر می رسد که ونزوئلا برای سومین بار سیاست های دولت وی را تایید کرده است.
با پیروزی هوگو چاوز در انتخابات ریاست جمهوری روز یکشنبه شانزدهم مهر ماه، به نظر می رسد که ونزوئلا برای سومین بار سیاست های دولت وی را تایید کرده است.
چاوز 58ساله با 54.42 درصد آرا در حالی پیروزی را در مقابل انریکه کاپریلس نامزد جنبش موسوم به ابتدا عدالت (Justice First Movement ) - گروهی ائتلافی متشکل از سی حزب مخالف- با 44.97 به دست آورد که پیش از این مخالفان تلاش بسیاری برای سقوط دولت چاوز انجام داده بودند. در این میان کودتای نافرجام سال2002(1381) نشان داد که ونزوئلا تا چه حد برای آمریکا با اهمیت بوده و تغییر ساختاری در این کشور از اولویت های سیاست خارجی آمریکا محسوب می شود.
در این مسیر ابتدا گروههای مخالف تلاش کردند تا در انتخابات پارلمانی (4 مهر1389) اکثریت آرا را به دست آورند اما در آن انتخابات نیز حزب سوسیالیست متحد به رهبری چاوز، توانست با کسب دستکم 98کرسی پارلمان از 165کرسی از اپوزیسیون دموکراتیک که دستکم 59کرسی را به دست آورده بود، پیشی گرفته و در انتخابات پارلمانی پیروز شود.
سپس گروه مخالفین تلاش کردند با تمرکز در درون دایره ای از احزاب مخالف و انریکه کاپریلس، از انتخاب سه باره چاوز ممانعت به عمل آورند.
پیروزی هوگو چاوز در انتخابات روز یکشنبه ونزوئلا در حالی رقم خورد که سیاست های وی در 14سال گذشته همواره از سوی مردم مورد تایید قرار گرفته است. از سیاست خارجی و مبارزه با نظام سلطه غرب به ویژه آمریکا گرفته تا افزایش حمایت دولتی از طبقه محروم و کمک به از بین رفتن فاصله طبقاتی.
اما پیروزی هوگوچاوز رییس جمهوری ونزوئلا در انتخابات ریاست جمهوری روز یکشنبه، این پرسش را ایجاد کرده که چرا با وجود گذشت 14سال از ریاست جمهوری چاوز، وی هنوز به عنوان شخصیتی مورد اعتماد از سوی مردم این کشور پذیرفته می شود؟
ونزوئلا از اصلی ترین کشورهای تولیدکننده نفت جهان به شمار میرود که افزایش قیمتهای جهانی نفت در یک دهه گذشته به دولت این کشور این فرصت را داده است تا بخش های درمانی، آموزشی و خدمات اجتماعی را ارتقا دهد. چاوز که با شعار انقلاب بولیواری در سال 1998 بر سر کار آمد، حال در پس سال های گذشته، کارنامه ای از اقدامات مثبت در این کشور روبروی خود دارد.
در این زمینه، بنا بر آمار سازمان ملل (گزارش شورای اجتماعی اقتصادی در سال 2011) نابرابری در ونزوئلا در 14 سال گذشته کمتر شده و شمار فقرا از 49درصد به 28درصد کاهش یافته است. خدمات پزشکی و آموزشی در دسترس مردمی قرار گرفته که پیوسته از آن محروم بوده اند. بسیاری از خانواده های فرو دست جامعه صاحب خانه های و لو کمکیفیت شدهاند و صدها هزار محل اشتغال در بخش عمومی ایجاد شده، عرضه مواد غذایی ارزان در محلات فقیرنشین نیز از دیگر سیاستهای دولت چاوز بوده است و اعطای حقوق فرهنگی به اقلیتهای قومی و بومی نیز بخش دیگری از کارنامه چاوز را تشکیل میدهد. به عبارتی برنامه های اقتصادی و اجتماعی که چاوز منادی آن بوده عمدتا به سود اقشار فرودست، کارگران تهیدست، ساکنان محلات فقیرنشین شهرها و گروههای در حاشیه مانده و کمتوان جامعه تمام شده، بی آنکه تشکل های نزدیک به چاوز بتوانند همه این گروهها و اقشار را در خود جذب کنند. چنین رویکردی (رویکرد اقتصادی) از سوی چاوز باعث شده که دورنمای حرکت سیاسی و اقتصادی این کشور رو به پیشرفت باشد.
در حوزه سیاست خارجی نیز به نظر می رسد که چاوز تلاش دارد تا با افزایش همکاری منطقه ای با کشورهایی همچون نیکاراگوئه، بولیوی و کوبا به مقابله با سیاست های سلطه گرایانه آمریکا در منطقه آمریکای جنوبی ادامه دهد. در این مسیر، به نظر می رسد که چاوز تلاش خواهد کرد تا در دوره جدید با گسترش برابری اقتصادی و متنوع سازی اقتصاد این کشور نفتی عضو اوپک، توانایی بخش خصوصی و اشتغال آفرینی را افزایش دهد. در دیگر سو، سیاست خارجی ونزوئلا که بر پایه همکاری های منطقه ای و فرامنطقه ای با کشورهای همگرا شکل گرفته است، در دوران جدید بیش از پیش گسترش خواهد یافت.
چاوز 58ساله با 54.42 درصد آرا در حالی پیروزی را در مقابل انریکه کاپریلس نامزد جنبش موسوم به ابتدا عدالت (Justice First Movement ) - گروهی ائتلافی متشکل از سی حزب مخالف- با 44.97 به دست آورد که پیش از این مخالفان تلاش بسیاری برای سقوط دولت چاوز انجام داده بودند. در این میان کودتای نافرجام سال2002(1381) نشان داد که ونزوئلا تا چه حد برای آمریکا با اهمیت بوده و تغییر ساختاری در این کشور از اولویت های سیاست خارجی آمریکا محسوب می شود.
در این مسیر ابتدا گروههای مخالف تلاش کردند تا در انتخابات پارلمانی (4 مهر1389) اکثریت آرا را به دست آورند اما در آن انتخابات نیز حزب سوسیالیست متحد به رهبری چاوز، توانست با کسب دستکم 98کرسی پارلمان از 165کرسی از اپوزیسیون دموکراتیک که دستکم 59کرسی را به دست آورده بود، پیشی گرفته و در انتخابات پارلمانی پیروز شود.
سپس گروه مخالفین تلاش کردند با تمرکز در درون دایره ای از احزاب مخالف و انریکه کاپریلس، از انتخاب سه باره چاوز ممانعت به عمل آورند.
پیروزی هوگو چاوز در انتخابات روز یکشنبه ونزوئلا در حالی رقم خورد که سیاست های وی در 14سال گذشته همواره از سوی مردم مورد تایید قرار گرفته است. از سیاست خارجی و مبارزه با نظام سلطه غرب به ویژه آمریکا گرفته تا افزایش حمایت دولتی از طبقه محروم و کمک به از بین رفتن فاصله طبقاتی.
اما پیروزی هوگوچاوز رییس جمهوری ونزوئلا در انتخابات ریاست جمهوری روز یکشنبه، این پرسش را ایجاد کرده که چرا با وجود گذشت 14سال از ریاست جمهوری چاوز، وی هنوز به عنوان شخصیتی مورد اعتماد از سوی مردم این کشور پذیرفته می شود؟
ونزوئلا از اصلی ترین کشورهای تولیدکننده نفت جهان به شمار میرود که افزایش قیمتهای جهانی نفت در یک دهه گذشته به دولت این کشور این فرصت را داده است تا بخش های درمانی، آموزشی و خدمات اجتماعی را ارتقا دهد. چاوز که با شعار انقلاب بولیواری در سال 1998 بر سر کار آمد، حال در پس سال های گذشته، کارنامه ای از اقدامات مثبت در این کشور روبروی خود دارد.
در این زمینه، بنا بر آمار سازمان ملل (گزارش شورای اجتماعی اقتصادی در سال 2011) نابرابری در ونزوئلا در 14 سال گذشته کمتر شده و شمار فقرا از 49درصد به 28درصد کاهش یافته است. خدمات پزشکی و آموزشی در دسترس مردمی قرار گرفته که پیوسته از آن محروم بوده اند. بسیاری از خانواده های فرو دست جامعه صاحب خانه های و لو کمکیفیت شدهاند و صدها هزار محل اشتغال در بخش عمومی ایجاد شده، عرضه مواد غذایی ارزان در محلات فقیرنشین نیز از دیگر سیاستهای دولت چاوز بوده است و اعطای حقوق فرهنگی به اقلیتهای قومی و بومی نیز بخش دیگری از کارنامه چاوز را تشکیل میدهد. به عبارتی برنامه های اقتصادی و اجتماعی که چاوز منادی آن بوده عمدتا به سود اقشار فرودست، کارگران تهیدست، ساکنان محلات فقیرنشین شهرها و گروههای در حاشیه مانده و کمتوان جامعه تمام شده، بی آنکه تشکل های نزدیک به چاوز بتوانند همه این گروهها و اقشار را در خود جذب کنند. چنین رویکردی (رویکرد اقتصادی) از سوی چاوز باعث شده که دورنمای حرکت سیاسی و اقتصادی این کشور رو به پیشرفت باشد.
در حوزه سیاست خارجی نیز به نظر می رسد که چاوز تلاش دارد تا با افزایش همکاری منطقه ای با کشورهایی همچون نیکاراگوئه، بولیوی و کوبا به مقابله با سیاست های سلطه گرایانه آمریکا در منطقه آمریکای جنوبی ادامه دهد. در این مسیر، به نظر می رسد که چاوز تلاش خواهد کرد تا در دوره جدید با گسترش برابری اقتصادی و متنوع سازی اقتصاد این کشور نفتی عضو اوپک، توانایی بخش خصوصی و اشتغال آفرینی را افزایش دهد. در دیگر سو، سیاست خارجی ونزوئلا که بر پایه همکاری های منطقه ای و فرامنطقه ای با کشورهای همگرا شکل گرفته است، در دوران جدید بیش از پیش گسترش خواهد یافت.