شروع کلام او در مجالس ، تا آنجا که به یاد دارم- بدون استثناء،با یاد خدا و استمداد از او بود و این دعا را ابتدااً ، با تمام وجود خود ، به زبان می آورد : اللَّهُمَّ اهْدِنَا مِنْ عِنْدِکَ وَ أَفِضْ عَلَیْنَا مِنْ فَضْلِکَ وَ انْشُرْ عَلَیْنَا رَحْمَتَکَ وَ أَنْزِلْ عَلَیْنَا مِنْ بَرَکَاتِکَ.
شروع کلام او در مجالس ، تا آنجا که به یاد دارم- بدون استثناء،با یاد خدا و استمداد از او بود و این دعا را ابتدااً ، با تمام وجود خود ، به زبان می آورد : اللَّهُمَّ اهْدِنَا مِنْ عِنْدِکَ وَ أَفِضْ عَلَیْنَا مِنْ فَضْلِکَ وَ انْشُرْ عَلَیْنَا رَحْمَتَکَ وَ أَنْزِلْ عَلَیْنَا مِنْ بَرَکَاتِکَ.
اعتقاد او بر این بود که اگر مشکلی در راه پر پیچ و خم فعالیتهای سیاسی و اجتماعی ما پدیدار شود، برای چاره جویی ، راهنمایی جز از جانب خدا قابل تصور نیست و هیچ گاه نباید در افراط و تفریط به خود مغرور یا از لطف خدا مأیوس شویم بلکه در همه حال باید به درگاه ربوبی امید بندیم ؛ برتریها جز به فضل الهی به کسی و گروهی نمی رسد ، پس چشم به دیگران نباید دوخت و فقط از درگاه خدا باید درخواست فضل کرد: هر آنچه خیر است ، جز از جانب او به ما افاضه نمی شود؛ و ما آنگاه موفق می شویم که برخوردار از برکات و سپاسگزار رحمت الهی باشیم . اللهم نور تربته.
منبع:کتاب حبیب دلها
