با خود می گویم، مادر که خود مخلوقی است سراسر نیاز؛ چنین در برابر فرزند جلوه می کند. او که خالق مادر است، چگونه ما را در آغوش رحمت خود خواهد گرفت.گویی صدایی نزدیک تر از رگ گردن در درون می شنوم که «اى بندگان من- که بر خویشتن زیاده‏ روى روا
داشته‏ اید- از رحمت خدا نومید مشوید. براستی خدا همه گناهان را مى ‏آمرزد، که او خود آمرزنده مهربان است.