حسام حائری زاده- آخرین دیداری که با پدربزرگم داشتم مریض احوال بودند، اما خیلی گرم و صمیمی استقبال کردند. هر وقت موقعیت مناسبی پیش می‌آمد علاقه داشتم از خاطرات قدیم بپرسم. یاد دوران فرار به روستای اَمامه پیش کشیده شد. ساواک به منزل حاج آقا یورش برده بود، اما ایشان کمی قبل‌تر متوجه می‌شوند و فرار می‌کنند. مدتی در روستای اَمامه نزدیک تهران پنهان شدند. روزی متوجه شدند غریبه‌ای در جاده با پای پیاده به سوی روستا می‌آید. یک روحانی بلندقد و لاغراندام، عبا را جمع کرده به روی دوش انداخته، با گام‌های محکم نزدیک می‌شود؛ تعجب می‌کنند او کیست؟ نزدیک می‌شود، آسید علی آقا بود. اینجا چه می‌کند؟ او هم فرار کرده؟ نه! آمده به همرزم مبارزاتی‌اش سر بزند. سه چهار روز ماند. همان شب اول تا صبح مشغول مشاعره می‌شوند. روزها به کنار رودخانه می‌رفتند و مشاعره می‌کردند.

چهار سال بزرگتر از حضرت آقا بودند. شصت سال پیش از همان اوایل نهضت خمینی کبیر و هجرت آیت الله خامنه‌ای به تهران، رفیق و همکار مبارزاتی بودند. همراه با ایشان از جمله بنیانگذاران حزب جمهوری بودند و در شورای مرکزی حزب همکار و همنشین هم بودند. اما از زمانی که آیت الله خامنه‌ای رهبر انقلاب اسلامی شد، این همه هم‌نشینی و انس و سابقه‌ی رفاقت، منجر نشد که پرده‌های حیا و ادب در ولایت‌مداری برافتد.
حاج آقا مصطفی حائری زاده یزدی، متولد ۱۳۱۴ خورشیدی، زاده‌ی اصفهان و بزرگ‌شده‌ی تهران، در سن ۸۷ سالگی، در ظهر ۲۹رمضان‌المبارک، مصادف با یکشنبه ۱۱ اردیبهشت ماه ۱۴۰۱ خورشیدی، هنگامه‌ی اذان ظهر در حالی که برای اقامه‌ی نماز آماده می‌شد، قلب از حرکت ایستاد و به سوی حضرت الله رجعت کرد. عمری پاک زیست و در ماه تزکیه و پاکی به دیدار حق شتافت.
پیش از انقلاب، کارگاه تولیدی داشت و صاحب کسب و کار در بازار بود؛ صاحب خانه‌ی مِلکی و خودروی شخصی. اما همه را در راه نهضت انفاق کرد. پس از انقلاب از مال دنیا هیچ بر نگرفت الا خدمت. اکنون پس از ۴۴ سال از انقلاب ۵۷ که رحلت از دنیا کرد، نه کارگاه و کارخانه و کسب و کار و تجارتی داشت، نه حتی خانه و خودروی شخصی و موبایل آن چنانی و ... هر چه داشت در راه انقلاب انفاق کرده بود؛ عمری پاک‌دست زندگی کرد علی‌رغم برخی موقعیت‌های دولتی که داشت با رانت‌های اطلاعاتی استثنائی که متاسفانه لغزش‌گاه برخی هم شد، اما با طیب خاطر، در منزل استیجاری جان به جان‌آفرین تسلیم کرد.
روحت شاد