

شهید چمران در حماسه پاوه مهاجران و انصاری داشت. انصار همان اهالی منطقه و نیروهای مردمی و مهاجران همراهان و پاسداران اعزامی همراه وی بودند. همچون شهیدان آیت شعبانی و سوری و افرادی که در پاسگاه پاوه بودند، آن شب با تنگتر شدن حلقه محاصره، شبی سرنوشتساز در تاریخ مبارزات بوده است. شهید شعبانی با تأسی از سیدالشهداء امام حسین(ع) با دوستان، همرزمان و نیروهای ژاندارمری اتمام حجت کرد که ممکن است تا فردا هیچیک از شما زنده نمانید اگر اینجا بمانید و میتوانید در تاریکی شب پاسگاه را ترک کنید و آن شب یک حماسه عاشورایی شکل گرفت.
فرمانداری پاوه که با شهید چمران در آنجا بودیم، مقر سپاه، ژاندارمری و چند نقطه دیگر از نقاطی بود که با مقاومت اعضا دشمن هیچگاه نتوانست آنها را تصرف کند. جنایات وحشیانه بیمارستان پاوه چیزی نیست که از خاطرهها پاک شود؛ همان صحنههایی که نیروهای منافق مدافعان و بیماران را زنده زنده سر بریدند و صحنههای فجیعی را از پستی خود بر جای گذاشتند.
پس از ارتباطات و نامهنگاریهای مرحوم آیتالله حاجآخوند و شهید سید محمدسعید جعفری فرمانده سپاه وقت کرمانشاه با بیت امام(ره) پیام تاریخی امام(ره) برای ختم غائله پاوه صادر شد و ضدانقلاب را به وحشت انداخت . ایران یک پارچه بسیج برای رفتن به پاوه شد.
صدور فرمان امام(ره) موج خوشحالی مردم ساکن در این شهرستان را به همراه داشت و از فرط خوشحالی تیراندازی هوایی بسیار سنگینی شکل گرفت که شهید چمران گفت تیراندازی نکنید مبادا مردم شک کنند که درگیری قطع شده است.