چرا عده ای می خواهند با بیرون کردن مردم از اتاق مذاکرات هسته ای خود را از این قدرت محروم کنند تردیدهای بسیاری را بر می انگیزد. این دولت قرار بود با مردم صادق و دولت راستگویان باشد. امروز بهترین وقت برای راستگویی و صداقت با مردم است. دولت با صداقت به مردم بگوید نتیجه لبخندها و تغییر لحن دولتمردان جدید در مذاکره با غربی ها چه بود؟ آنها در مذاکرات چه درخواست هایی داشتند و در مقابل از ملت ما چه می خواستند؟ بسنده کردن به مشتی تعارفات دیپلماتیک و به کار بردن اصطلاحات دو پهلو و متداول در دیپلماسی که گوش ملت به آنها آشناست دردی را درمان نمی کند. مردم منتظر گزارش دقیق و شفاف از روند مذاکرات هستند. اجازه دهید خود مردم تصمیم بگیرند ...
صالح اسکندری- اصرار برخی دیپلمات های دولت یازدهم در خصوص محرمانه بودن محتوای مذاکرات با گروه 5+1 در حالی که طرف غربی و رسانه های نزدیک به آن بخشهایی از پیشنهادات طرفین را منتشر کرده اند این سوال را در افکار عمومی به وجود آورده است که چرا رسانه ها و نخبگان داخلی در این موضوع غریبه به حساب آمده اند و مگر قرار است در این مذاکرات چه توافقاتی صورت پذیرد که پیش از نهایی و عملیاتی شدن آن، محتوای مذاکرات سری و محرمانه اعلام شده است.
مهر محرمانه در حالی روی پرونده مذاکرات کشورمان با گروه کشورهای 5+1 خورده شده که طرف غربی اصرار بر پذیرش پروتکل الحاقی و بازرسی های سرزده از سایت های هسته ای و حتی تاسیسات نظامی و موشکی کشورمان را دارد و در مقابل حاضر نیست حتی در خصوص کاهش تحریم های فعلی مذاکره کند. آنها مدعی اند اگر ایران این کار را انجام دهد تصمیم گیری در خصوص تحریم های جدید را به تعویق می اندازند و یا بخشی از پول های بلوکه شده کشورمان در بانک های غربی را آزاد می کنند آن هم تنها بخشی که شاید کمتر از یک چهارم 70 میلیارد دلاری باشد که به شکل غیر قانونی و با فشار وزارت خزانه داری و مسئولان مالی و بانکی آمریکا به سایر کشورها مسدود شده است. آنها معتقدند اگر بخشی از تحریم ها را لغو کنند امر بر شرکتهای غربی مشتبه می شود که روابط ایران با غرب رو به بهبودی است لذا مناسبات تجاری و اقتصادی خود با جمهوری اسلامی را از سر می گیرند. اما اگر تحریم ها لغو نشود و تنها بخشی از پولهای خودمان را سخاوتمندانه!! به خودمان بدهند هم دست ایران رو به آنها دراز است و هم ابزار تحریم در اختیارشان است. در واقع این معامله، بازی هویج و چماق با کشورمان است منتهی با این تفاوت که غربی ها حاضر نیستند هزینه هویج را از جیب خودشان بدهند بلکه حواله سر جیب ملت ما داده اند. در حقیقت در بازی سخاوتمندانه هویج و چماق گروه 5+1حتی هزینه خرید هویج باید از جیب ملت ایران پرداخته شود!
با این تفاسیر چه تضمینی وجود دارد جریانی که در سال 2003 به اسم اعتماد سازی با غرب حاضر شد پروتکل الحاقی را به شکل داوطلبانه بپذیرد امروز به صورت محرمانه و پشت در اتاق های بسته، توافق دیگری را در ازای پیشنهادات سخاوتمندانه غربی ها انجام ندهد. آن روی سکه مذاکرات غربی ها همین طرح 10 سناتور آمریکایی است که تعلیق در برابر تعلیق!! و تمام پیشنهادات گروه 5+1 درباره تعداد، سطح و نوع غنی سازی برای این است که کشورمان را به این مرحله یعنی تعلیق برنامه غنی سازی در ازای تعلیق تحریم ها برسانند که این همان آرزوی تعبیر نشده و چندین ساله رژیم صهیونیستی است. البته اگر آن روز تحریم های جدیدی در خصوص مسائلی مانند حقوق بشر و یا تاسیسات موشکی ما وضع نکنند!
تاوان خوشبینی این نیست که نخبگان سیاسی و رسانه های داخلی نامحرم فرض شوند و گروه مذاکره کننده خود را بی نیاز از نقطه نظرات و مشورت سایر نخبگان و صاحب نظران کشور بداند.
از طرفی امروز تاریخ محرمانه بودن مذاکرات در خصوص مسئله هسته ای کشورمان گذشته است. در هشت سال پیش با اتخاذ سیاست پیش روانه در موضوع هسته ای که امروز کشورمان را به نقطه ای رسانه که حدود 18 هزار سانتریفیوژ با اقتدار چند نوع غنی سازی را انجام می دهند افکار عمومی در داخل در جریان جزئیات فعالیت ها و مذاکرات هسته ای بوده است و در راهپیمایی ها و همایشهای میلیونی خود بارها این رویکرد را تایید کرده است. حال مگر می توان موضوعی که نزدیک به یک دهه نقل کوچه و بازار بوده است را دوباره وارد اتاقهای در بسته کرد و کرکره پنجره ها را کشید. مردم ما بعد از تجربه نتیجه عقب نشینی های صورت گرفته هسته ای در دوره اصلاحات چندین سال است که یک طرف میز مذاکره نشسته اند و اتفاقا نقطه اتکا و قدرت مذاکره کنندگان همین پشتیبانی ملی بوده است. مذاکره کنندگان در چند سال گذشته دست بر زانوی ملت گذاشتند، بلند شدند و ایستاده مذاکره کردند. غربی ها نیز به کرات گفته اند که ما اجازه نمی دهیم کشور جدیدی به کلوپ هسته ای راه پیدا کند اما اگر علاوه بر نخبگان یک کشور، ملتی مصمم به دستیابی به فناوری هسته ای شود هیچ قدرتی نمی تواند جلو آن را بگیرد. حال اینکه چرا عده ای می خواهند با بیرون کردن مردم از اتاق مذاکرات هسته ای خود را از این قدرت محروم کنند تردیدهای بسیاری را بر می انگیزد. این دولت قرار بود با مردم صادق و دولت راستگویان باشد. امروز بهترین وقت برای راستگویی و صداقت با مردم است. دولت با صداقت به مردم بگوید نتیجه لبخندها و تغییر لحن دولتمردان جدید در مذاکره با غربی ها چه بود؟ آنها در مذاکرات چه درخواست هایی داشتند و در مقابل از ملت ما چه می خواستند؟ بسنده کردن به مشتی تعارفات دیپلماتیک و به کار بردن اصطلاحات دو پهلو و متداول در دیپلماسی که گوش ملت به آنها آشناست دردی را درمان نمی کند. مردم منتظر گزارش دقیق و شفاف از روند مذاکرات هستند. اجازه دهید خود مردم تصمیم بگیرند ...
مهر محرمانه در حالی روی پرونده مذاکرات کشورمان با گروه کشورهای 5+1 خورده شده که طرف غربی اصرار بر پذیرش پروتکل الحاقی و بازرسی های سرزده از سایت های هسته ای و حتی تاسیسات نظامی و موشکی کشورمان را دارد و در مقابل حاضر نیست حتی در خصوص کاهش تحریم های فعلی مذاکره کند. آنها مدعی اند اگر ایران این کار را انجام دهد تصمیم گیری در خصوص تحریم های جدید را به تعویق می اندازند و یا بخشی از پول های بلوکه شده کشورمان در بانک های غربی را آزاد می کنند آن هم تنها بخشی که شاید کمتر از یک چهارم 70 میلیارد دلاری باشد که به شکل غیر قانونی و با فشار وزارت خزانه داری و مسئولان مالی و بانکی آمریکا به سایر کشورها مسدود شده است. آنها معتقدند اگر بخشی از تحریم ها را لغو کنند امر بر شرکتهای غربی مشتبه می شود که روابط ایران با غرب رو به بهبودی است لذا مناسبات تجاری و اقتصادی خود با جمهوری اسلامی را از سر می گیرند. اما اگر تحریم ها لغو نشود و تنها بخشی از پولهای خودمان را سخاوتمندانه!! به خودمان بدهند هم دست ایران رو به آنها دراز است و هم ابزار تحریم در اختیارشان است. در واقع این معامله، بازی هویج و چماق با کشورمان است منتهی با این تفاوت که غربی ها حاضر نیستند هزینه هویج را از جیب خودشان بدهند بلکه حواله سر جیب ملت ما داده اند. در حقیقت در بازی سخاوتمندانه هویج و چماق گروه 5+1حتی هزینه خرید هویج باید از جیب ملت ایران پرداخته شود!
با این تفاسیر چه تضمینی وجود دارد جریانی که در سال 2003 به اسم اعتماد سازی با غرب حاضر شد پروتکل الحاقی را به شکل داوطلبانه بپذیرد امروز به صورت محرمانه و پشت در اتاق های بسته، توافق دیگری را در ازای پیشنهادات سخاوتمندانه غربی ها انجام ندهد. آن روی سکه مذاکرات غربی ها همین طرح 10 سناتور آمریکایی است که تعلیق در برابر تعلیق!! و تمام پیشنهادات گروه 5+1 درباره تعداد، سطح و نوع غنی سازی برای این است که کشورمان را به این مرحله یعنی تعلیق برنامه غنی سازی در ازای تعلیق تحریم ها برسانند که این همان آرزوی تعبیر نشده و چندین ساله رژیم صهیونیستی است. البته اگر آن روز تحریم های جدیدی در خصوص مسائلی مانند حقوق بشر و یا تاسیسات موشکی ما وضع نکنند!
تاوان خوشبینی این نیست که نخبگان سیاسی و رسانه های داخلی نامحرم فرض شوند و گروه مذاکره کننده خود را بی نیاز از نقطه نظرات و مشورت سایر نخبگان و صاحب نظران کشور بداند.
از طرفی امروز تاریخ محرمانه بودن مذاکرات در خصوص مسئله هسته ای کشورمان گذشته است. در هشت سال پیش با اتخاذ سیاست پیش روانه در موضوع هسته ای که امروز کشورمان را به نقطه ای رسانه که حدود 18 هزار سانتریفیوژ با اقتدار چند نوع غنی سازی را انجام می دهند افکار عمومی در داخل در جریان جزئیات فعالیت ها و مذاکرات هسته ای بوده است و در راهپیمایی ها و همایشهای میلیونی خود بارها این رویکرد را تایید کرده است. حال مگر می توان موضوعی که نزدیک به یک دهه نقل کوچه و بازار بوده است را دوباره وارد اتاقهای در بسته کرد و کرکره پنجره ها را کشید. مردم ما بعد از تجربه نتیجه عقب نشینی های صورت گرفته هسته ای در دوره اصلاحات چندین سال است که یک طرف میز مذاکره نشسته اند و اتفاقا نقطه اتکا و قدرت مذاکره کنندگان همین پشتیبانی ملی بوده است. مذاکره کنندگان در چند سال گذشته دست بر زانوی ملت گذاشتند، بلند شدند و ایستاده مذاکره کردند. غربی ها نیز به کرات گفته اند که ما اجازه نمی دهیم کشور جدیدی به کلوپ هسته ای راه پیدا کند اما اگر علاوه بر نخبگان یک کشور، ملتی مصمم به دستیابی به فناوری هسته ای شود هیچ قدرتی نمی تواند جلو آن را بگیرد. حال اینکه چرا عده ای می خواهند با بیرون کردن مردم از اتاق مذاکرات هسته ای خود را از این قدرت محروم کنند تردیدهای بسیاری را بر می انگیزد. این دولت قرار بود با مردم صادق و دولت راستگویان باشد. امروز بهترین وقت برای راستگویی و صداقت با مردم است. دولت با صداقت به مردم بگوید نتیجه لبخندها و تغییر لحن دولتمردان جدید در مذاکره با غربی ها چه بود؟ آنها در مذاکرات چه درخواست هایی داشتند و در مقابل از ملت ما چه می خواستند؟ بسنده کردن به مشتی تعارفات دیپلماتیک و به کار بردن اصطلاحات دو پهلو و متداول در دیپلماسی که گوش ملت به آنها آشناست دردی را درمان نمی کند. مردم منتظر گزارش دقیق و شفاف از روند مذاکرات هستند. اجازه دهید خود مردم تصمیم بگیرند ...