فاطمه صناعی- اجلاس جی 20 با حضور هم پیمانان غربی برگزار شد تا به اصطلاح در مورد مباحث اقتصادی قدرت های بزرگ بحث و تبادل نظر شود و قرار هم بر این بود که صحبتی در خصوص مبحث سوریه به عنوان سیاسی ترین موضوع روز بین الملل به میان نیاید. اما در خروجی صحبت ها، بیشترین صحبت های جدی که از این اجلاس بیرون آمد، بحث درباره سوریه بود.

سردی رفتار باراک اوباما و ولادیمیر پوتین در حاشیه اجلاس جی 20 به هیچ وجه از لنز دوربین ها و نگاه رسانه ها مخفی نماند. تغییر رویکرد برخی کشورهای اروپایی نیز به طور محسوسی آشکار بود. فرانسه که تلاش بسیاری می کرد و مدعی حضور نظامی در سوریه بود، به ویژه پس از مخالفت پارلمان فرانسه با اقدام نظامی علیه سوریه خبرها حاکی از پشتیبانی تیم فرانسوی از رویکرد آلمان در قبال سوریه در سن پترزبورگ بود.

دیوید کامرون، نخست وزیر انگلیس هم که رسما اعلام کرد تا زمانی که نتیجه بازرسی بازرسان سازمان ملل اعلام نشده است، نباید به سوریه حمله کرد. آلمان هم که از ابتدا پرچم مخالفت با اقدام نظامی علیه سوریه را بلند کرده بود.

به هر حال اختلافات درباره حمله نظامی به سوریه، زیر چتر ریاست پوتین در جی 20 آنقدر بالا گرفت که وزرای خارجه اتحادیه اروپا را راهی لیتوانی کرد تا نشستی رسمی در این خصوص داشته باشند و یک بیانیه رسمی در
این‌باره صادر کنند.

البته جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا که بارها تلاش کرد با شانتاژ سیاستمداران آمریکایی و سناتورهای کنگره، ایالات متحده را به اقدام نظامی علیه سوریه ترغیب کند، طاقت نیاورد و همراه وزرای خارجه اروپایی راهی لیتوانی شد اما نتوانست تغییری در نظر اروپایی ها ایجاد کند.

وزرای خارجه اتحادیه اروپا در پایان این اجلاس بیانیه ای صادر و در آن از باراک اوباما  درخواست کردند؛ تا زمانی که نتیجه بازرسی سازمان ملل در خصوص کاربرد
سلاح های شیمیایی اعلام نشده است، اقدام نظامی علیه سوریه را متوقف کند.

این اتفاقات بیرون از فضای سیاسی داخل آمریکا بود. اما در داخل آمریکا نیز رویکردها جالب توجه بود. اگرچه در ابتدا اوباما تلاش می کرد همگان را موافق تصمیمش برای حمله به سوریه نشان دهد اما از نظرسنجی های داخلی خودشان توسط واشنگتن پست و موسسه گالوپ که یک موسسه نظرسنجی معتبر است تا پچ پچ های سیاسی داخلی همه علیه نظر اوباما و تیم کاخ سفیدش شد.

طبق نظرسنجی واشنگتن پست 244 نماینده از 433 نماینده کنگره با اقدام نظامی علیه سوریه مخالف بوده و یا تمایل به نه دارند و تنها 25 نماینده موافق حمله اند. گالوپ هم منتشر کرد که 60 درصد مردم آمریکا مخالف حمله به سوریه هستند. به این ترتیب افکار عمومی آمریکا چه در سطح مردم و چه در سطح سیاستمداران مخالف نظر اوباما بوده اند. بی شک رئیس جمهور ایالات متحده هم برای چنین اقدام نظامی نیاز به نظر موافق افکار عمومی دارد و با توجه به اینکه جمهوریخواهان در این مورد به خصوص، مخالفت قابل توجهی با وی داشتند، اوباما تلاش داشت تا با گرفتن تایید اقدام نظامی به سوریه از کنگره، با یک پشتیبانی سیاسی داخلی راهی این اقدام شود. اما با این صحنه از مخالفت داخلی روبه رو شد. حتی اوباما پس از وضوح مخالفت ها پس از اجلاس جی 20 ابراز کرد که مستقیم با مردم در این مورد صحبت می کند، بلکه موافقت افکار عمومی را کسب کند اما اتفاق خاصی نیفتاد.

بالاخره با این همه تصورات غلطی که کاخ سفید نسبت به همراهی دیگران (داخلی و خارجی) در خصوص اقدام نظامی علیه سوریه داشت، دیگر امکان اقدام نظامی علیه سوریه ممکن نبود. به بیان دیگر متحدان استراتژیک آمریکا پشتش را خالی کردند و جان کری مجبور شد در عین لحن جدی که نسبت به حمله به سوریه در هفته های گذشته دنبال می کرد، تغییر موضعی آشکار داشته باشد. کری اعلام کرد که باید تا زمان اعلام نتایج بازرسی بازرسان سازمان ملل در مورد اقدام نظامی علیه سوریه دست نگه داشت.

در چنین شرایطی یک ابهام وجود دارد و همان فرضیه روزهای اول مطرح شدن حمله به سوریه قوت می گیرد؛ «آمریکا با طرح حمله به سوریه می خواست یک امتیاز سیاسی بزرگ برای خود پیش از نشست
ژنو2 قائل شود.»

چنانچه روز شنبه وزارت امور خارجه روسیه در بیانیه‌ای اعلام کرد که مسکو، واشنگتن و سازمان ملل برای حل بحران سوریه در چارچوب مذاکرات ژنو 2 توافق کرده اند.