دبیر بخش ورزشی ‏

دی ماه که فرا می‌رسد، صداي حزن آلود ترانه هجرت در گوش ها مي پيچد. از پنجم دی ماه سالروز زلزله بم تا ‏‏۱۷ دی ماه درگذشت جهان پهلوان غلامرضا تختی و از ۱۹ دی ماه قیام خونین مردم قم ...و ۱۵ ‏دی ماه امسال روز کوچ عباس وکیل به دیار ابدي…‏
وقتی اسم دی ماه کنار نام عباس وکیل می‌آید، دردی جانکاه تا مغز استخوان نفوذ می‌کند. دردی از ‏فراق مردی فرهیخته که سمبل شرف و عزت بود. نخستین مدیر عامل باشگاه پرسپولیس پس از ‏انقلاب شکوهمند اسلامی که از دل خانواده‌ای مذهبی و مبارز شهرستان قم پای به جامعه گذاشت. ‏
خانواده‌ای که سالیان سال علیه رژیم فاسد پهلوی مبارزه کرد و هزینه‌اش را هم داد؛
ابوالقاسم برادر بزرگ عباس که بار‌ها زیر شکنجه در زندان قصر حسرت یک «آخ» را در دل دژخیمان ‏ساواک گذاشت و محمد حسین برادر مبارز دیگری که از یاران اولیه انقلاب و از فعالین دفتر حضرت ‏امام (ره) بوده است. ‏
عباس وکیل خیلی جوان بود که انقلاب مردمی ۲۲ بهمن به ثمر رسید و در سمت مدیریت رفاه و ‏تفریحات سالم بنیاد مستضعفان مشغول کار شد و چند سال بعد مدیریت باشگاه بزرگ و مردمی ‏پرسپولیس را بر عهده گرفت. ‏
وکیل دیدگاه خاصی برای اداره پرسپولیس داشت. تمام تلاش این مدیر لایق این بود که یک باشگاه ‏به معنای واقعی آن بسازد و تنها به فوتبال نپردازد، اما‌ همان زمان تیرهای زهرآگین از سوی آدم‌های ‏زیاده خواه به سوی او پرتاب شد تا عطای کار را به لقایش ببخشد! او نخستین ساختمان باشگاه ‏پرسپولیس را از بنیاد مستضعفان گرفت و در اختیار این باشگاه مردمی قرار داد و سپس از این باشگاه ‏رفت که رفت! ‏
مردی که برای مدیریت ورزش برنامه‌های فراوانی داشت و جدای از آن، از خصوصیات اخلاقی ‏بالایی برخوردار و صاحب نظری توانا در امور اقتصادی بود و به همین راحتی از ورزش و باشگاه ‏پرسپولیس جدا شد تا جا برای بی‌هنران باز شود و…‏
روحش شاد و یادش گرامی باد ‏