همچنین در كتاب مكارم الاخلاق از كتاب نهیچ وقت مخیّر بین دو چیز نشد مگر این كه آن کاری که دشوارتر بود را اختیار مىفرمود، و هیچ وقت در ظلمى كه به او می شد به مقام انتقام در نیامد، مگر این كه محارم خدا هتك شود كه در این صورت خشم مىكرد و خشمش هم براى خداى تعالى بود و هیچ وقت در حال تكیه كردن غذا میل نفرمود تا از دنیا رحلت كرد، و هیچ وقت چیزى از او درخواست نشد كه در جواب بگوید: "نه" و حاجت هیچ حاجتمندى را رد نكرد ببوت از على (ع) نقل كرده كه فرمود: «... هیچ دیده نشد كه كسى با پرحرفى خود مزاحم آن حضرت شود و او از روى انزجار سكوت كند، بلكه آنقدر حوصله به خرج مىداد تا طرف ساكت شود و هیچ دیده نشد كه در پیش روى كسى كه در خدمتش نشسته پاى خود را دراز كند، و لكه در عمل یا به زبان به قدرى كه برایش میسور بود آن را برآورده می ساخت، نمازش در عین تمامیت از همه نمازها سبك تر و خطبهاش از همه خطبهها كوتاهتر بود، و مردم آن جناب را به بوى خوشى كه از او به مشام مىرسید مىشناختند، و وقتى با دیگران بر سر یك سفره مىنشست اولین كسى بود كه شروع به غذا خوردن مىكرد، و آخرین كسى بود كه از غذا دست مىكشید، و همیشه از غذاى جلو خود میل مىفرمود، و وقتى چیزى مىآشامید آشامیدنش با سه نفس بود، و آن را مىمكید و مثل پارهاى از مردم نمىبلعید... و هر دانشمندى كه موفق به درك حضورش شد این معنا را گفت كه من به چشم خود احدى را نه قبل از او و نه بعد از او نظیر او ندیدم.» (مكارم الاخلاق، ص 23)
