دبیر بخش ورزشی
دی ماه که فرا می‌رسد، صداي حزن آلود ترانه هجرت در گوش ها مي پيچد. از پنجم دی ماه سالروز زلزله بم تا ۱۷ دی ماه درگذشت جهان پهلوان غلامرضا تختی و از ۱۹ دی ماه قیام خونین مردم قم ...و ۱۵ دی ماه امسال روز کوچ عباس وکیل به دیار ابدي…
وقتی اسم دی ماه کنار نام عباس وکیل می‌آید، دردی جانکاه تا مغز استخوان نفوذ می‌کند. دردی از فراق مردی فرهیخته که سمبل شرف
و عزت بود. نخستین مدیر عامل باشگاه پرسپولیس پس از انقلاب شکوهمند اسلامی که از دل خانواده‌ای مذهبی و مبارز شهرستان قم پای به جامعه گذاشت.
خانواده‌ای که سالیان سال علیه رژیم فاسد پهلوی مبارزه کرد و هزینه‌اش را هم داد؛
ابوالقاسم برادر بزرگ عباس که بار‌ها زیر شکنجه در زندان قصر حسرت یک «آخ» را در دل دژخیمان ساواک گذاشت و محمد حسین برادر مبارز دیگری که از یاران اولیه انقلاب و از فعالین دفتر حضرت امام (ره) بوده است.
عباس وکیل خیلی جوان بود که انقلاب مردمی ۲۲ بهمن به ثمر رسید و در سمت مدیریت رفاه و تفریحات سالم بنیاد مستضعفان مشغول کار شد و چند سال بعد مدیریت باشگاه بزرگ و مردمی پرسپولیس را بر عهده گرفت.
وکیل دیدگاه خاصی برای اداره پرسپولیس داشت. تمام تلاش این مدیر لایق این بود که یک باشگاه به معنای واقعی آن بسازد و تنها به فوتبال نپردازد، اما همان زمان تیرهای زهرآگین از سوی آدم‌های زیاده خواه به سوی او پرتاب شد تا عطای کار را به لقایش ببخشد! او نخستین ساختمان باشگاه پرسپولیس را از بنیاد مستضعفان گرفت و در اختیار این باشگاه مردمی قرار داد و سپس از این باشگاه رفت که رفت!
مردی که برای مدیریت ورزش برنامه‌های فراوانی داشت و جدای از آن، از خصوصیات اخلاقی بالایی برخوردار و صاحب نظری توانا در امور اقتصادی بود و به همین راحتی از ورزش و باشگاه پرسپولیس جدا شد تا جا برای بی‌هنران باز شود و…
روحش شاد و یادش گرامی باد
