بعد از گذشت سی و شش سال از آن حادثه و ایضاً قریب به بیست سال از شهادت آن شهید عالی مقام، فردی که از شاگردان آقای منتظری است، با ذکر مطلبی از جنس «من بودم و فلانی خدابیامرز» چنین اتهام ناروایی را به شهید لاجوردی روا میدارد تا بهتعبیر مقام معظم رهبری «مد ظلّه العالی» جای جلاد و شهید را عوض کنند.

حاج آقا خیلی مقاوم بودند. من هم همه چیز را توی دلم می ریختم و بروز نمیدادم. گاهی بی اختیار می گفتند،« خانم! من دیشب دو ساعت بیشتر نخوابیدهام.»از بی مهر و محبتی کسانی که تصورش را نمیکردند خیلی فشار روی ذهنشان بود. در این گونه مواقع به شدت کار می کردند.هیچ وقت هم درباره این چیزها با کسی صحبت نمی کردند.

. در عملیات مرصاد در سال 1367 که منافقین از خاک عراق به ایران حمله کردند و قصد تصرف تهران را داشتند و توسط رزمندگان تار و مار شدند صحت دیدگاه شهید لاجوردی روشن شد.

ما برای اعدام فرقانی ها یک حکم کلی مطابق با فرمایش امام(ره) داشتیم. ایشان فرموده بودند که صرف عضویت در فرقان به منزله محاربه است، بنابراین من یک اجازه کلی داشتم که به همه اعضای فرقان حکم اعدام بدهم اما این اعتقاد من که باید مکتب فرقان را به پوچی برسانیم تا جلوی زایش و رویش آن گرفته شود نه اینکه فقط افراد را از بین ببریم، موجب می شد که حکم نمی دادم و به آقای لاجوردی میگفتم که با اینها بحث کنید. این شهید بزرگوار هم گاهی شب تا صبح با حوصله تمام با تک تک آن ها به بحث مینشست بدون اینکه بخوابد، واقعاً با روش اقناعی خودش بسیاری از آنان را آگاه کرد.